Teatr Wielki działa od 1833 roku, w latach 1865–1915 wchodził w skład Warszawskich Teatrów Rządowych. Po II wojnie działalność zainaugurował 4 grudnia 1945 jako Scena Muzyczno-Operowa. Od 1949 roku stał się Operą (do 1951 połączony z Filharmonią). W latach 1962–93 nosił ponownie nazwę Teatr Wielki, 1993–95 Teatr Wielki – Opera Narodowa, 1996–98 Teatr Narodowy (Scena Operowa), od 1998 działa pod nazwą Teatr Wielki – Opera Narodowa.
Gmach Teatru wzniesiony został w latach 1825–33 wg projektu włoskiego architekta Antonio Corazziego z Livorno. Był kilkakrotnie przebudowywany. Podczas oblężenia Warszawy w 1939 roku został zbombardowany, a po upadku powstania warszawskiego niemal całkowicie zniszczony. Pozostała jedynie oryginalna klasycystyczna fasada gmachu. W latach 1945–65 zespół działał na innych scenach, a gmach teatru został odbudowany z gruzów i rozbudowany według projektu Bohdana Pniewskiego. Fasada Teatru Wielkiego została zwieńczona w 2002 rzeźbą Kwadrygi Apollina, zgodnie z intencją architekta Antonia Corazziego sprzed 180 lat. Rzeźbę zaprojektowali współcześnie profesorowie warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych Antoni Myjak i Antoni J. Pastwa. W Teatrze funkcjonują pracownie: farbiarnia, pracownie krawieckie – damska i męska, malarska, stolarska, modniarska, szewska, tapicerska, charakteryzatorska – wraz z perukarstwem i stylistyką fryzur.